Toen ik het verlies van mijn zus Emilie moest verwerken als vijftienjarige ging ik eerst door een lange periode van lithargie. Ik sloot mij af, sliep heel veel etc. Daarna kwam er woede en rebellie; ik ergerde me kapot aan mensen die gelukkig waren, ik was heel judgemental naar m'n leeftijdsgenoten toe maar vond wel een bepaalde energie, gevoed door die boosheid, waardoor ik me sterker begon te voelen, strijdvaardiger.
Toen ik een jaar of 21 was begon ik terug te genieten, ik had het gevoel iets te hebben overwonnen en banaliteiten konden mij niet meer raken. Ik had tenslotte al zwarte sneeuw gezien en die ook kunnen omzetten in iets positief. Gesterkt door mijn ervaring probeerde ik in alles en iedereen het mooiste te zien, het potentieel van het moment. Ik wist als geen ander hoe broos en vluchtig het allemaal kon zijn. Fier op mijn je-mon-fous-attitude walste ik door het leven. Proeven van elke ervaring die op mijn weg kwam en angst was mij eerder vreemd. Mijn default modus was aanvaarding en dat was voor mij helemaal oké.
Ik geloofde mensen te kunnen bijstaan die het moeilijk hadden omdat ik dacht te weten hoe het was om zelf op een dieptepunt te zitten. Er is weinig die mij kan schockeren en als ik het voor je heb dan heb ik begrip voor al wat je doet. Alles heeft een context en ik ben zo iemand waarvan je haar dag kan maken door een korte interactie met een vriendelijke kassierster in de supermarkt.
Maar nu ben ik boos en verdrietig. Als u naar mij claxonneert in het verkeer terwijl ik verdorie niets verkeerd doe dan vliegt die middenvinger tegen m'n voorruit voor ik goed en wel besef waar ik mee bezig ben.
En die man op het fietspad die me berispt omdat ik niet de juiste kant uitfiets terwijl ik toch de straat niet moet oversteken om naar mijn vriendin te rijden die 4 huizen verder woont?! Ik erger me terug kapot aan de banaliteiten waar mensen zich druk over maken, niet enkel druk maar ook volmondig en kwaad de nood voelen dat te verbaliseren. M'n go to copingmechnisme die werkte als jongere gaat nu eenmaal niet meer op als je mama en vrouw-van bent.
Dus nu ben ik terug bij af. Alles dat ik leerde uit het jarenlange verwerken van het verlies van mijn zus lijkt ongedaan gemaakt te zijn. Het zijn fases, schijnt. De 'why me?'-fase die heb ik niet gehad en die zal niet komen ook maar de verstijvende angst en shock zijn voorbij en nu zit ik in woede en verdriet. Onbegrip voor trivialiteiten. Verdriet om alles wat had kunnen zijn en nooit zal zijn. Het gevoel dat mijn man een kat in een zak heeft gekocht. Al die verworven goeie kwaliteiten die ik had zijn gesmolten als sneeuw voor de zon. Los van het aanvaarden van mijn ziekte moet ik ook nog verwerken dat ik nooit mama zal worden van dat tweede kindje die ik altijd zo graag wou. Ambities voor mijn toekomst; ik haal mijn schouders ervoor op. Dat voelt niet goed; zo wil ik niet zijn, zo ben ik niet. Ik wil geen afscheid nemen van wie ik was en aanvaarden wie ik nu ben. Hier heb ik niet voor gekozen. Chemo verandert een mens zoveel meer dan dat je beseft als buitenstander en ik ben nog niet eens begonnen aan de 'echte' (infuus-) chemo.
Ik heb schrik de mensen rondom me te verliezen. Zij hebben ook niet gekozen voor deze saaie verbitterde versie van mezelf. Deze blog lijkt dan wel vaak heel positief maar misschien schrijf ik alleen maar wanneer ik me best oké voel en mis je heel veel van de dag-dagelijkste realiteit. Ik hou niet van de vrouw die ik ben voor mijn man en ik hou niet van de moeder die ik ben voor mijn zoon en ik hou ook niet van de dochter die ik ben voor mijn ouders en ik hou niet van de vriendin dat ik niet meer kan zijn voor mijn lieve vrienden. Hoelang blijven zij nog geduldig en wanneer beslissen ze dat het wel genoeg is geweest met m'n zielige gedoe die afgeeft op hun leven.
Sinds kort ga ik terug naar een psychologe en dat klikt. Kanker is écht een job, er komt zoveel bij kijken..
Dus, voila, dit was het spuwen van mijn gal,.. maar ik ben zeker dat ook nu, na woede en verdriet er een vernieuwde en verbeterde vrouw zal rijzen. Een vrouw die met haar nieuwe verknipte ervaringen het zal kunnen omzetten in iets positiefs en ik weet; het zal niet iedereen zijn 'dada' zijn maar whatever floats my delusional focking boat, toch?!
EDIT; Naast al deze negativiteit wil ik wel nog vermelden dat ik op 25 februari met mijn fantastische band Vaginas, what else? heb mogen optreden voor een volle zaal in De Zwerver in Leffinge en dat dat verdorie helemaal fantastisch was en dat ik ontzettend veel hou van iedereen die me keihard steunt en aanvoelt waar ik die broodnodige energie van krijg. Woopwoop voor muziek en mensen met hun prioriteiten in check! (en ik probeer te beloven dat mn volgende post terug wat positiever zal zijn maar ik wil jullie gewoon geen vertekend beeld geven van de realiteit v deze nare, vuile ziekte.
Also; 18 maart spelen wij in café Aap Vlasmarkt in Gent.
Ook geef ik hier binnenkort een update over de acties/opbrengst die mijn lieve nicht Beatrice en haar man Arne op poten hebben gezet om centjes in te zamelen voor Kom op Tegen Kanker en de Net & Men kanker VZW België door middel van een succesvolle en tevens uitverkochte benefiet én op 19 maart de 100km-run zullen lopen!