Better than therapy

Ik zou moeten/kunnen beginnen bij het begin. Hoe we erachter kwamen, wat mn aanvankelijke klachten waren,.. kort door de bocht; how shit got fucked maaar ik ga eerst gewoon vertellen over hoe ik gisteren naar de kapper ging. Lekker luchtig, niet?

Omdat het een goeie dag was, dag 8 zonder medicatie sinds... wel waarschijnlijk sinds midden april ofzo. En zonder chemopillen sinds 10 juni.

Van de eerste chemo ‘Sutent/Sunitinib’, die ik 2 maanden elke dag heb geslikt, was een van de mogelijke bijwerkingen dat mn haren spierwit werden. Niet het haar dat ik al had staan, maar de nieuwe haartjes, de uitgroei dus. Wat op zich ergens wel cool is is want sindsdien scheer ik nog maar zelden mn oksels bijvoorbeeld. Wit okselhaar (en been- en schaamhaar) zijn praktisch onzichtbaar en dus pretty awesome. Maar een witte uitgroei (op je hoofd) in combinatie met uitdunnend haar (en grijze wenkbrauwen) -> niet zo bevorderlijk voor het zelfbeeld. MAAR uiteindelijk, zeker vergeleken met enkele andere bijwerkingen, best ok. (En voor witte wimpers is er mascara if wanted)

Ik vertelde mezelf dat het erbij hoorde, bij de nieuwe - zieke - ik. Ik dacht dat het net dapper was dat ik zo aanvaardend was. Maar wanneer ik een spiegel passeerde durfde ik niet lang te kijken of keek ik net heel lang om te checken hoe ‘kalend’ ik eruit zou zien voor iemand die niet mij was, voor de toevallige passant.

Dus toen een vriendin me voorstelde om samen naar de kapper te gaan leek het me een goed idee om voor een kortere snit te gaan waardoor ik de illusie van wat volume kon wekken.

Anyways aangekomen bij de kapper had die al snel zoiets van ‘Kleuren die handel, je bent hier echt nog te jong voor’. En hupakee fast forward - enkele uren later -> Ik heb voor het eerst gehuild bij de kapper. En als je de zaak kent dan weet je dat de nieuwsgierige voorbijganger dat ook heeft kunnen zien. Wat me niet de beste reclame lijkt; een huilende vrouw in een kapperszaak met een vers nieuw kapsel. Maar ik huilde niet om mn nieuwe look. Ik heb al TALrijke keren bij OZEE buitengewandeld met een volledig andere look, nooit gehuild.

Ik huilde omdat ik besefte dat ik terug ‘mezelf’ was. Omdat je nu niet aan me kon zien dat er vanalle gekke dingen in mn lichaam gebeuren. Omdat ik besefte dat ik me helemaal niet moet neerleggen bij mn nieuwe identiteit van ziek zijn. Ik huilde omdat ik gelukkig was. En zoals Enriques troostende (en om het ijs te breken, want het was stiekem wel een beetje awkward) woorden klonken; ‘Dat is de beste reclame die er is’

En daarna ben ik een pint gaan drinken in de uitgaansbuurt waar mn vriendin haar café moest opendoen en heb ik tal van shit gefixed. Echt, vanalles, ik voelde me terug een ware boss lady. Conclusie; a good hairdresser, ; cheaper than therapy.

En vanavond ga ik uit!